Паёми телевизионии Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ба муносибати Иди Қурбон
4 октябри соли 2014, шаҳри Душанбе
Ҳамватанони азиз!
Ҳамаи шуморо ба муносибати Иди саиди Қурбон, ки фардо фаро мерасад, сидқан табрик гуфта, ба ҳар як хонадони кишвар аз даргоҳи Парвардигор сулҳу амонӣ ва файзу баракат орзу менамоям.
Имсол таҷлили ин иди суннатии аҷдодиамон ба истиқболи санаҳои муҳими дорои аҳамияти таърихиву сиёсӣ баробар омад.
Яке аз чунин санаҳои таърихӣ ҷашни 20 — солагии қабули Конститутсияи (Сарқонуни) Ҷумҳурии Тоҷикистон мебошад. Дар давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон бар асоси Конститутсия гуногунандешиву озодии эътиқод барои тамоми шаҳрвандон кафолат дода шудааст.
Дар ин замина мардуми шарафманди Тоҷикистон ҳамаи маросиму фаризаҳои диниву мазҳабии худро озодона анҷом медиҳанд, ки ҷашнгирии Иди саиди Қурбон далели ин гуфтаҳост.
Иди мубораки Қурбон дар фарҳанги исломӣ ҷойгоҳи хоса дошта, аз ҷумлаи қадимтарин ва азизтарин маросими суннатии мусулмонон ба ҳисоб меравад.Зеро ҷавҳари он аз ормонҳои башардӯстиву шафқат иборат мебошад.
Таълимоти дини мубини ислом саршор аз андешаву афкори созандаву офаранда, накуиву зебоӣ ва покиву озодагӣ мебошад.
Дар ин рӯзи саид мардум бо рӯҳияи болида ва бо шукргузорӣ аз зиндагии пурсаодати имрӯза ба аёдати ҳамдигар рафта, аз ҳоли эҳтиёҷмандон хабар мегиранд, барои изҳори таъзия ба хонаводаи азодорон мераванд ва ба хотири гузаштагон дуо мекунанд.
Иди Қурбон таҷассумгари садоқату фидокории муъминон дар назди Худованд буда, ҳамзамон бо ин, саршор аз фазилатҳои меҳру саховат ва ҳимматбаландӣ мебошад.
Маънӣ ва фалсафаи Иди Қурбон ба қадри якдигар расидан, ҳурмату эҳтироми якдигарро ба ҷо овардан ва бо ҳамдигар наздик будан аст.
Вобаста ба ин, хайру сахо кардан аз ҷумлаи вазифаҳои ҳар як фарди муъмину мусулмон ба ҳисоб меравад ва Парвардигори олам дар сураи «Нисо» ояти 36 дар ин бобат чунин фармудааст: «Ва Худоро бипарастед ва чизеро шарики ӯ муқаррар макунед ва ба падару модар ва ба хешон ва ятимон ва гадоён ва ҳамсояи хешованд ва ҳамсояи бегона ва ҳамнишини наздик ва мусофир ва он, ки дасти шумо молики ӯ шуд, накукорӣ кунед».
Барои беҳбудии ҳаёти шаҳрвандон мо Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи танзими анъана ва ҷашну маросимҳо дар Ҷумҳурии Тоҷикистон»-ро қабул намуда, роҳи беҳтарини баргузории ҳама гуна маъракаву чорабиниҳоро фароҳам овардем, вале баъзеҳо то ҳанӯз ба таассуб ва хурофот дода шуда, зиндагии худро дидаву дониста вазнин мекунанд.
Аввалан, қурбонӣ кардан ҳамчун суннат бар дӯши ҳама ҳатмӣ нест. Ин амалро касе бояд иҷро кунад, ки аз назари иқтисодӣ имконият дорад ва молу сарваташ ба ин кор мерасад.
Дуюм, нафаре, ки масъулияти худро дар назди аҳли байт ва хешовандони наздик, ки онҳо ба ӯ ҳаққи зиёд доранд, иҷро карда бошад.
Ин ҷо бояд ҳаққи фарзанд ба таълиму тарбия, ба сару либос, ахлоқи нек, ҳаққи хоҳару бародар, падару модар, ҳамсояҳо ва амсоли инҳо иҷро шуда бошад.
Ҳар анъана ва расму оине, ки дар фарҳанги динии мо роиҷ аст, дорои фазилату ҳикмат ё арзишест, ки то кунун асли худро нигоҳ доштааст.
Бинобар ин, дар рӯзҳои ид ва дигар суннату маросимҳо ба муҳтоҷон ба андозаи имкон расонидани кумаки моддӣ яке аз фазилатҳои бузурги мардуми мо буда, дар кишварамон тадриҷан ба ҳукми анъанаи нек даромада истодааст.
Аммо ин ҳаргиз маънои онро надорад, ки мо дар ин рӯзи муборак сарфаю сариштакориро фаромӯш карда, ба тақлиди дастархонороӣ ва қурбонӣ кардан пардозем.
Баръакс, дар ин рӯз мо аз ҳарвақта дида, бештар ба эҳтироми якдигар, ҳимояи ҳаққи ҳамдигар ва некиву накукорӣ пардохта, ба хотири ободии наздикон аз исрофкорию худнамоӣ даст кашем.
Ҳазрати Муҳаммад (с) дар ҳадиси худ фармудаанд: «Аввал чизе, ки Худованди таоло дар тарозуи амал мениҳад, ахлоқи нек ва саховат аст».
Бузургони адабиёти оламшумули мо бошанд, ба даст овардани дили муъминонро бо Ҳаҷҷи Акбар баробар донистаанд.
Дигар ҳикмат ва фазилати муҳими Иди мубораки Қурбон даъват ба ҳамзистии осоишта ва якдигарфаҳмии инсоният аст, ки ҳамасола тавассути анҷом додани маносики ҳаҷ мусалмонони оламро дар Маккатуллоҳ ба ҳам меорад, то аз аҳволи ҳамдигар огоҳ шуда, пайвандҳои дӯстиву рафоқатро таҳким бахшанд.
Бояд зикр кард, ки имсол зиёда аз шаш ҳазор нафар шаҳрвандони мамлакатамон бо нияти адои маносики Ҳаҷҷи Акбар озими Маккаи мукаррама ва Мадинаи мунаввара шуданд.
Дар арафаи ин иди шариф онҳо дар қатори миллионҳо мардуми мусулмони ҷаҳон ба зиёрати хонаи Худо мушарраф хоҳанд шуд.
Бовар дорам, ки ҳоҷиёни мо дар он сарзамини муқаддас дар ҳаққи тамоми мардуми шарифи Тоҷикистон дасти дуо бардошта, аз даргоҳи поки Худои таоло барои кишвари азизи худ суботу оромӣ ва пешрафту ободиро талаб менамоянд.
Ҳар фарде, ки ба зиёрати хонаи Худо шарафёб мегардад, бояд донад, ки ин амал маънои таваллуди дуюмбораи маънавӣ, таҳкими ахлоқи ҳасана, ба даст овардани покии рӯҳиву ахлоқӣ ва намунаи инсони комил шуданро дорад.
Вақтҳои охир мардуми мо даромад ва пасандозҳои худро барои корҳои муҳим — таҳкими саломатӣ, таҳсили фарзанд, бунёди корхонаҳо, ободии диёр ва кумакҳои башардӯстона харҷ мекунанд.
Ин амали хайр бояд минбаъд низ барои мо қарзи пуршарафи инсонӣ гардад.
Дар ин ҷода, пеш аз ҳама, бояд ҳоҷиён дарси ибрат нишон диҳанд. Илова бар ин, ҳамаи мову шумо бояд тамоми неруи зеҳнӣ ва ғайрату ҳиммати худро ба созандагию бунёдкорӣ, таҳкими истиқлолияту давлатдории миллӣ равона кунем ва дар амри хайри тарбияи мардум, хусусан наврасону ҷавонон дар рӯҳияи дӯстиву бародарӣ, худогоҳиву худшиносӣ ва ватандӯстиву ватанпарастӣ саҳмгузор бошем.
Бо чунин ниятҳои нек, бори дигар ҳамаи шумо — ҳамватанони азизро бо фарорасии Иди мубораки Қурбон табрик гуфта, аз даргоҳи Парвардигор бароятон хонаободиву сарбаландӣ, тандурустиву фарохдастӣ ва саодати дунёву охиратро орзу дорам.
Иди Қурбон муборак, ҳамдиёрони азиз!
