Мирзо Файзалӣ, Шоири халқии Тоҷикистон
Ду нафар гаштанд рӯзе ҳамсафар
Баҳри рӯзӣ ҷониби мулке дигар.
Роҳашон аз кӯҳу саҳроҳо гузашт,
Аз канори ҷӯю дарёҳо гузашт.
Як биёбони махуф омад падид,
Рӯзу шаб боди самумаш мевазид.
Ноилоҷ он ду нафар рафтанд пеш,
Ҳар кадом андар кадуе оби хеш.
Роҳ паймуданд онҳо рӯзу шаб,
Аз кадуҳо кам-камак тар карда лаб.
Рӯзи сеюм оби ҳар ду шуд тамом,
Ҳар нафас чун оташе омад ба ком.
Рӯзи чорум сӯхт ҳалқу нойашон,
Қуввате не дар тану дар пойашон.
Аз тамоми моли дунё зери лаб
Буд қулти об онҳоро талаб.
Ҳар ду афтоданд, рафта аз мадор,
Маргро дар он биёбон интизор.
Чанд гоҳе хуфта аз худ бехабар,
Як нафар з-он ду чу боло кард сар,
Дар бараш як чашмаи сероб дид,
Аз чунин эъҷози Яздон лаб газид.
Худ ба худ гуфто, ки ин лутфи Худост,
Имтиҳоне дар биёбон баҳри мост.
Қулти обе илтиҷо з-ӯ доштем,
Шукр, ки подоши он бардоштем…
3-оби чашма нӯш карду ҷон гирифт,
Пайкари афсурдааш дармон гирифт.
Он рафиқи хешро бедор кард,
Об зад бар рӯяшу ҳушёр кард.
Гӯиё бо об омад ҷонашон,
Гашт пайдо қуввату дармонашон.
Рӯзи дигар чун зи ҷо бархостанд,
Хешро баҳри сафар оростанд.
Он яке шукрона бо одоб кард,
Пур кадуи хешро аз об кард.
Об чун кам гашт, зери чашма дид,
Тангаҳои зар ҳаме омад падид.
Гуфт: «Мо будем дар он ҳоли зор,
Бин, ки ногаҳ бо атои Кирдигор.
Чашма пайдо гашт дар паҳнои дашт,
Марг бо лутфи Худо аз мо гузашт.
Шукри оби раҳмати Парвардигор,
Ман ба ин зарҳо надорам ҳеҷ кор».
Он дигар гуфто ба ӯ: «Эй бехабар,
Рез обатро, каду пур кун зи зар.
Дар ҳама ҷо зар ҳамеояд ба кор,
Одамиро зар бувад ҳоҷатбарор».
Пас кадуяшро, ки буд аз баҳри об,
Лаб ба лаб пур кард аз он зарри ноб.
Шоду хуррам бо кадуи пур зи зар
Дар биёбон гашт озим бар сафар.
Марди дигар бе ягон шарҳу баён,
Бо кадуи об шуд аз пас равон.
Пеш мерафтанд дилҳо пурумед,
Рӯз шаб мегашт, шаб рӯзи сафед.
Он биёбон гӯиё охир надошт,
Ноумедӣ лона дар дил мегузошт.
Он, ки бо худ об нею зар гирифт,
Ташна монду ҳалқу нойаш даргирифт.
Ин, ки бо худ як кадуи об дошт,
Оқибат он дашт пушти сар гузошт.
Зар гирифт он, мурдааш дар дашт монд,
Обро бигрифт ин, ҷонаш раҳонд.
Қимати обе, ки з-ин дарвеш буд,
Аз ҳазорон кӯзаи зар беш буд.
Ин ҳикоят кардаам аз баҳри он,
К-обро қимат бидонед, одамон!
Об-ободӣ, мадори зиндагист,
Зиндагӣ бе об ҳаргиз нест, нест!
Обро бояд муқаддас доштан,
Пок бар ояндагон бигзоштан.
То ҳаёт андар Замин ёбад давом,
Об лозим, об! Қисса шуд тамом.
